15. yüzyılın sonlarına doğru, Cecilia'nın adı sadece bir fısıltıydır. Soylu bir hayat sürmemiş olmasına rağmen, babasının Milano Dükü'ne hizmeti, Cecilia’ya kaderini değiştirecek yeni bir hayatın kapılarını aralar. Cecilia'nın güzelliği, Dük Ludovico Sforza'nın ilgisini çeker ve kısa bir zaman içinde onun gözdesi haline gelir. Ancak bu aşk, karanlık bir gölgenin arkasına sığınır. Paylaşılan bir sır gibi… Tabloda Cecilia'nın giysisi mütevazı resmedilmiştir, soylu bir kadınki gibi parıldama ama içinde kendine özgü bir zarafet taşır. Tabloya adını veren ve tablonun odağındaki unsur olarak bizlere sunulan öge, Cecilia'nın kucağındaki kakımdır. Kakım; soyluluğu, saığı ve asilliği simgeler. Leonardo Da Vinci tarafından zarafetle işlenen kakım, bir masaldan fırlamış gibi, saf beyaz postu ve titizlikle işlenmiş detaylarıyla göz alır. Bu asil yaratığın en önemli özelliği, güzelliğini her ne pahasına olursa olsun koruma içgüdüsünde saklıdır. Onun gücü, avcılardan kaçarken bile, kürkünün güzelliğini korumak için çamura bulanmayı reddetmesi, hayatını güzelliği uğruna feda etmeye hazır olmasından gelir. Kakım’ın içinde barındırdığı sembolik anlatıdan ilham alarak, Leonardo Da Vinci'nin eşsiz eserindeki kakım detayı resimdeki birebir ölçülere sadık kalarak yeniden tasarlandı ve pirinç dökülerek heykel formu kazandırıldı. Kakım ve Cecilia arasında kurulan bağı gözler önüne sermek adına Cecilia’nın kakıma kavuşan eli heykelden ayrı tutulmadı. Sonrasında el işçiliği ile heykel, tabloda aynı konuma titizlik ile yerleştirildi.